نیمی از وجودم را جا گذاشته ام میان نگاهی که میگفت بدرود و چشمی که هراس مرا ندید

روحم را گرو برداشت
مردی که رو به روی مردان پشت پنجره
خیره به تاریکی ،از راز این همه صدا حرف میزند.
مردی که نمیداند پشت این سکوت
ارواح سرخ موی نعره میکشند.
و نمیبیند زیر پایش چند شهر ویران میشود
مردی که با صدای من سماعید
و با بطن من تاریخ را گذر کرد
در من فرو رفت و خروشید
چونان سرداری فاتح
که پیرهن خونین شاهی مخلوع را بر فراز نیزه
به رعایا می نمایاند
و سرخوش ست از فتحی نوین
تصاحب سرزمینی هزار ساله به قدمت مادر مسیح.
جلجتا منم
سرزمینی نفرین شده که نطفه ای نگه نمیدارد در خود
بیت الحم کافران
کعبه ی بت پرستان.
پیکر من معبر عموره ست.
مرا در آغوش بگیر ای سردار فاتح
من به پایت بکارتم را قربانی کردم و کودکانت را بلعیدم
مرا در آغوش بگیر که من مخلوق توام
تک تک زخمهای زنانگی ام زاده ی توست
مرا به خود بفشار تا یکی شویم
همچون فاحشه ای ثروتمند تن خود را به هر رهگذری هدیه دهیم
بی چشمداشت
تا ببینی تنم چه درد میکشد از این همه سخاوت
مرا به خود بفشار تا یکی شویم
یکی
شویم