بايد از آخر خوانده مي‌شدم تا اينهمه همهمه‌ي نيمه شب را بر دوش نكشم يكه. در كنار كابوسي كه بيداريم بود از درون. رها در آغوش بي حصار خواب هي غلت غلت غلت تا امتداد هولناك طلوع باران نيست آن نيست نيست من در سالمرگ تو مي‌بارم و مي‌بازم تمام سپيدي چشمانم را. سرد است هميشه سرد است بي تو هميشه سرد است.
۱۳۸۸ بهمن ۱۲, دوشنبه
تنها خواندن را مي‌دانستم نوشتن را از نبودنت آموختم
