دادگاه بیست و نه

باید یه چیزی بنویسم
باید یه چیزی بنویسم
باید یه چیزی بنویسم
این جمله ایه که توی مغزم داره میچرخه و من رو به سرگیجه میرسونه
باید یه چیزی بنویسم
آخه امروز روزیه که با تمام روزهای دیگه برای من فرق داره
خیلی پررنگ تره
و خیلی ساکت تر
روزیه که تا جایی که امکان داشته باشه سعی میکنم آدمهای کمتری رو توش ببینم و صدای کمتری بشنوم
خب آدم یه روز بیشتر که تولدش نیست
دوست دارم این روز رو با خودم باشم و حساب کتاب کنم ببینم تو این 365 روزی که گذشت چه گلی به سر زندگیم زدم
و یه نقشه ی درست حسابی بکشم برای سالی که پیش رو دارم
یه جورایی یک بهمن برام روز دادگاهه. دادگاهی که قانون منم ، قاضی منم ، شاهد منم ، محکوم منم ، مظنون منم ، شاکی منم ،وکیل منم ، جلاد منم.
وچه سخته حکمی که خود آدم برای روزهاش صادر میکنه.
از نیمه ی اول بیست و نه سالگیم هیچی یادم نیست. خیلی سریع و عجیب گذشت.
هر چی فکر میکنم چیزی یادم نمیاد که باعت خوشحالی یا ناراحتیم بشه
چندتایی کتاب خوب خریدم و چندتایی کتاب خوب خوندم
اما حسی که موندگار باشه نداشتم
باز نیمه ی دوم خیلی بهتر بود
درسته که کمی درد کشیدم و یه عالمه دروغ کشف کردم و کلی آدم رو از زندگیم بیرون کردم اما دوستش دارم
نیمه ی دوم خیلی بهتر بود. یه شادی جدید رو از درونم بیرون کشیدم
یه شادی مفیدتر. یه شادی که خودش رو دوست داره. زندگی رو دوست داره. آینده رو دوست داره. و تنها افتخارش اینه که با خودش صادقه.
دادگاه من و بیست و نه سالگیم امشبه
شاید بعد از دادگاه بفهمم که چی باید بنویسم
...