آسمان سرخ بود که من سیاه شدم

بعد از اینهمه سکو       ت
تو مرا به پایکوبی میان...............
بگذریم
نیمه شبها عاشق می شوم
تو چشمانت را فرو میبندی
در خواب مرا میبینی
کنارت میمانم
نگاهت میکنم
تو لبخند میزنی.
به هزار سال پیش برمیگردم که تو را  می شناختم
با همین بکارت درنگاهت
من عاشق دستان تو بودم که میرقصید روی سیم و ساز. مست
تو باز  گم میشدی میان هیاهوی روز
شب  شده بود  باز
چیزی در تنم می جنبید
تو دیدی مورچه ها از تنم صعود میکنند
تا بلندای نیستی زیرپیراهن آبی ام
لای موهای خاکستری ام
تا ته چشمان بی رنگم
تو مورچه ها را میشناختی
و خطوطی که بر صورتم حک شده بود
رد مورچه ها را گرفتی تا هزارتوی جمجمه ام
که دیگر خالیست از فکر و سپیدی اسنخوانهایم
تو را وسوسه میکند تا شعری بگویی برای زنی که خودزنی هایش را دوست میداشتی
شبی
در میان جمع.
تو میمانی و سایه ای که زمین بلعیدش
و نقش مرا میکشی بر بوم با چشمانی  بی رنگ
و تصویری یکی مانده به آخرین دیدار که شاید اولی هم بود
تو مرا به دیوار میکوبی
یا پنهان میکنی روی سیاهی کتابهایت
 و هر روز گرد وخاک تن ِ خموشم را پاک میکنی
و دستی میکشی بر سفیدی ِ کاغذ ها
که تو باید سیاهشان میکردی
و شاید نیمه شبی زنی میهمان ساز تو شود
باز
و مرا  به دیوار خیره ببیند و بخندد به این همه سپیدی
و از بی رنگی چشمها بپرسد
و شاید  در جستجوی من کتابها را در هم بریزی که برایش مرا بخوانی و نیابی
و شاید صبح که بیدار شدی آن زن رفته باشد
و تنها خطی مانده باشد و بویی میان لباسهایت
و باز من میانم و تو و غبار سالها
و باز نیمه شبی و زنی و عطری و سپیده دمی
و باز دیواری که هزاران بوم بر آن آویخته و هزار شعر ناسروده.