ترسهای پنهان زیرپوسته های انار

چایی رو با انجیر می خورم  و ظرف باسلق رو هل میدم سمت او. پوسته ی بادوم رو می ریزه توی بشقاب.  بوی نرگس پیچیده توی خونه. زیر کتری هنوز روشنه. نور رو کم میکنه. من لای کتاب رو باز می کنم. نوشته: شراب  و عیش نهان چیست کار بی بنیاد   / زدیم بر صف رندان و هرچه باداباد

  بلند میخونم

بغض میاد توی گلوم. قورت ش میدم. نه که غمگین باشم. فقط یاد یلدای ی دوسال پیش میفتم که چقدر تنها بودم و ترسیده. چقدر از اینکه 

تنها کسی که داوطلب برای شیفت شب یلداست منم عصبانی بودم

به خوندن ادامه میدم:

ز انقلاب زمانه عجب مدار که چرخ / از این فسانه هزاران هزار  دارد یاد

آره قبول دارم

توی زندگیم از این لحظه ها زیاد داشتم

لحظه هایی که خدارو شکر کردم که گذشته گذشته. و لحظه های که به خدا شکایت کردم که این لحظه مال من نیست نمی خوامش. 

ترسیدم. از فردا

از تنهایی

از یلدایی که حافظ و انار انجیر نداره

از زمستونی که نرگس و گرما نداره

حس میکنم دچار تمام ترسهای اگزیستانسیالیستی جهان شدم. 

حافظ بیخیال بشو نیست.

بیا بیا که زمانی می خراب شویم / مگر رسیم به گنجی درین خراب آباد

کتاب رو میبندم. ازم کتاب رو میگیره و باز میکنه

واسه اولین بار برام شعر میخونه. قشنگ میخونه. سعی میکنم یادم بمونه این لحظه. کاش میشد برقصیم

شادی باقی

1399 یلدا