۱۳۹۰ آبان ۲۹, یکشنبه

the fox on the roof




و شبی بی پایان را به یاد می آورم و دستانی که گرم بود و حامی
پنجره هایی که روشن بود و برق نگاهی مهربان
آدم ها شاد بودند
ما نیز
و آسمان .
کاش آن شب را لای کتاب نگاه میداشتم
برای امروز
که روز مباداست.




در
برچسب‌ها:

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

روزی که سانتیمانتالیسم، مینیمالیسم را کشت

لحظه هایی هست که آدم چاره ای نداره جز اینکه بشینه رو به روی آینه، نفس عمیق بکشه، شلاق رو از کنار آینه برداره و شروع کنه به ضربه زدن به خودش....

  • (بدون عنوان)
    تنها خواندن را مي‌دانستم نوشتن را از نبودنت آموختم
  • 88118
    بايد از آخر خوانده مي‌شدم تا اينهمه همهمه‌ي نيمه شب را بر دوش نكشم يكه. در كنار كابوسي كه بيداريم بود از درون. رها در آغوش بي حصار خواب هي غ...